Knieval
‘Zit je nu met het volle gewicht op je hielen?’
‘Ik durf niet’ zei ik.
‘Doe toch maar’ zegt ze.
Het is begin september en ik zit bij een collega. Een yogatherapeut. Het moet er maar eens van komen.
Die linkerknie van mij roept al heel lang om aandacht. Ik heb het been een nieuwe steunzool gegeven, laten bekijken door de huisarts, door een orthopeed en nog een keer door de huisarts. Mijn hardloopjuf geconsulteerd, bovenbeen versterkende oefeningen gedaan, gestopt met hardlopen, meer gaan wandelen, rusten, blijven bewegen, ook in de yogahoudingen, maar hij bleef zeuren.
‘Je moet een MRI-scan laten maken’, zegt manlief.
‘Wat wil je zelf?’ vroeg de huisarts.
‘Volgens mij moet je breder kijken dan alleen die knie. Naar het bekken en de stand van mijn been, ik heb als het ware één O-been en volgens mij wordt daardoor de druk in de knie aan de binnenkant van het been alleen maar erger’.
En nu zit ik bij Sandy en die vraagt me door de knieën te gaan. Iets wat ik wel wil maar dus niet goed durf. En dan vertelt ze mij over kraakbeen en bindweefsel. Dat dat als het ware kan ‘bevriezen’ en door druk te geven ontstaat er een stofje in het bindweefsel, hyaluronzuur, wat water aan zich bind en zo het weefsel weer vernieuwd en soepel maakt. Het yin-yogaprincipe.
Het klonk een beetje abracadabra maar ook logisch. Ik dacht aan mijn ongelezen yinyogaboek in de kast. En dat je soms een ander nodig hebt om je een zetje in de goede richting te geven.
Dus ging ik door mijn knieën. Beetje bij beetje. Drie volle minuten lang. En daarna languit navoelen hoe mijn benen tintelden en stroomden.
Dat moest ik elke dag doen.
Na twee dagen voelde het al anders, de irritatie was eruit.
Eerlijk gezegd kan ik het zelf amper geloven.
Maar ik ben inmiddels tien dagen verder en het gaat prima. Ik heb de steunzolen uit de schoenen uit gehaald, ben meer op sokken en blote voeten gaan lopen en heb een stuk minder last.
Van de weersomstuit ben ik zelf ook maar de yin-yogaopleiding gaan doen. En gaan lezen over hyaluronzuur, meridianen, fascia, bindweefsel, druk, rek en dat soort zaken.
Ik werd mijn eigen beste klant en had weer goede moed.
Totdat ik in Sneek uit de trein stapte.
Bankpas op zak, sneakers aan, helemaal klaar voor een dag winkelen met vriendin.
Er knakte iets. Nog een paar stappen, nu leek het meer op knarsen. Ik wist niet dat knieën dat konden.
‘Loop maar een beetje langzamer’ piepte ik zachtjes, ‘mijn knie doet raar’. Na de koffie toch door geshopt maar het bleef klonken en knarsen. Lichte paniek maakte zich van mij meester.
Helemaal toen het na een week nog steeds te los voelde daar. Aangepaste houdingen in de yinyoga gedaan, overwogen om alsnog te stoppen met die hele bliksemse bende. ‘Dat kan niet goed zijn. Die yogajuf lult wel lekker maar wat weet zij er nou echt van?’ Nou ja, op die toer dus.
En nu is het eind november en ik durf het bijna niet te zeggen maar de stand van mijn been lijkt veranderd.
In bad steek ik beide benen omhoog om het te controleren, in het bos sta ik stil om de stand van mijn knieën te checken en het is echt waar, ik heb geen O-been meer. Althans, ik meen toch echt te zien dat het been rechter is. In ieder geval sta ik er steviger op.
Mukunda Stiles, een yogaleraar uit Amerika schrijft in zijn boek ‘yogatherapie’ over hoe hij eigenhandig de stand van zijn X-benen had veranderd. Dat vond ik eerlijk gezegd een sterk staaltje van Amerikaans overdreven yogafanatisme.
Tot nu dan.
En zo sta ik op 54 jarige leeftijd steeds meer op eigen benen.
Tijd voor nieuwe stappen.
Zoals een nieuwe huisstijl.
En een nieuwe YIN-yogagroep.