‘Ik kwam hier binnen als een kip’

‘Ik kwam hier binnen als een kip’.

Het hele yogaklasje draaide het hoofd naar haar om, grote ogen, gefronste voorhoofden.

‘Wat heeft zíj nou?’

‘Nou, dat wil je ons vast wel even uitleggen’ suggereerde ik.

‘Wat ik bedoel’ zei ze, ‘is dat toen ik hier twee jaar geleden op yogales kwam, mijn nek veel korter was’. Ter demonstratie trok ze haar schouders op naar haar oren. ‘Als een kip zonder nek in plaats van kop’ grinnikte ze er nog achteraan. ‘En moet je mij nu eens zien, op weg naar een zwanenhals’ en ze rekte haar nek nog eens uit. ‘En nooit geen schouder- en nekklachten meer. Grappig dat dat na je 65e nog kan’.

Van opluchting begonnen wij door elkaar te kakelen. Daar kon iedereen wel een zegje over doen. Over soepeler spieren, steviger buiken en sterkere ruggen. Beetje bij beetje gaat iedereen zijn mannetje staan. Wat een volkomen misplaatste uitdrukking is want ik heb maar één man op yogales (waar blijven jullie?).

Laten we het houden op dat we allemaal iets hebben van Nikè, de griekse godin van de overwinning of van elke onderneming die met moeite en inspanning wordt volbracht.

Yogagodinnen.

Yoga is niet alleen maar ontspannen, mocht je dat nog denken.

Vraag mijn cursisten maar.

Helemaal niet sinds ik bezig ben met rugrolletjes (‘moet ik daarop liggen?’), strips (‘het lijkt wel trekdrop’) en banden (‘waar zitten de haken in het plafond?’). En dan is er ook nog een hoofdstandbankje (‘dat lukt me nooit’).

Critical Alignement Yoga.

En het wordt nog erger, ik ga volgend jaar beginnen met de bijscholing.

Wat helpt is twijfel.

Als je toch ergens over wilt twijfelen, twijfel van over de grenzen van je mogelijkheden (Don Ward).

Doe ik ook. Heerlijk.