Warrig wakker geworden

Warrig wakker geworden. Mijn hart bonkt te snel naar mijn smaak. Wat was er ook alweer voor naars?

O god ja, mijn moeder is dood. Alweer bijna vijf maand maar het idee went nog niet. Vijf maanden waarin ik haar al niet meer heb gesproken.

Ik kan haar niet eens even meer bellen, belachelijk.

Ik leg mijn hand op mijn hart, de andere op mijn buik. Een compassievol gebaar zoals ik het mijn cursisten ook leer. Het verzacht wel wat maar huilbuien hou je er niet mee tegen. En dat hoeft ook niet.
Na de koffie loop ik nog steeds te simmen en te sippen. Ben van de weersomstuit er ook maar bij gaan soppen. Maar op een gegeven moment was ik daar ook helemaal klaar mee, hup, naar buiten, het bos in, het is zomer!

Tóch eerst even langs de super. Ik zie haar al staan in de rij voor mij bij de kassa. Even een zwaaitje ter begroeting. Dan toch even een praatjes met deze voormalige cursiste mindfulness.

‘Hoe is het met je moeder?’

Die vraag dus. Oh, ik kan het heus wel vertellen en krijg ook welgemeend meeleven.

Dat doet me goed.

En toch zie ik dan mezelf in die scéne staan en denk: ‘ Uh? Sta ik hier te vertellen dat mijn moeder is overleden?’  Vervolgens verteld ze me dat nog heel veel heeft aan de mindfulnesstraining die ze bij mij heeft gevolgd.

Dat doet me óók goed.

Dan door naar het bos. Ik loop een stuk langs de weg, wat ik anders nooit doe maar in het kader van ‘doorbreek eens je automatische piloot’ neem ik een andere route. Klant twee houdt me staande. Klapzoenen op mijn wang en ‘hoe is het me je moeder’. Zo lief. En ook deze meneer vertelt spontaan hoe blij hij nog elke dag is met de training. Toen dacht ik ‘nou zou ik toch zelf er ook meer werk van moeten maken…’.

Want dat is nog steeds wat we stiekem willen: ons altijd en overal prettig bij voelen.

Maar rouw regelt zichzelf.

Soms komt het verdriet ik grote heftige golven, dan weer kleine geniepige steken onder water, dan weer is er een meer aan liefdevolle herinneringen, waar ik heerlijk in kan ronddobberen.  Al met al best mindful…

En ik ben niet de enige die dit meemaakt; iedereen gaat zijn of haar moeder een keer verliezen. En allemaal weten we ergens ook dat we dat aankunnen. Daar zorgt het leven zelf wel voor. Mooi niet?